شهید دکتر عبدالحمید دیالمه، ستاره­ ای که کوتاه زمانی بدرخشید و به ­واقع مصداق تامّ و تمام فردی بود که تمام تلاش و سعی خود را به­ کاربرد تا به وصیّت پیامبر^{صلی­ الله­ علیه­ و­آله} عمل­ کند. او «در تنهایی ثقلین» گریست و «ضوابط حرکت بر صراط مستقیم» را برای رهجویانِ مکتبی که قراراست «قدرت بزرگ فردا» باشد، بیان کرد.

او گفت برای عبور از مسیری که باریک­تر از مو و برنده­تر از لبه شمشیر است باید « امام » داشت و به « شفاعت » او امیدوار بود. «زهد»، و « صبر» پیشه­ کرد و با اعتقاد به « قضاو قدر» خود را « فقیر» درگاه خداوند متعال دانست و بر او « توکل » نمود و در « انتظار» منجی بود و برای فرجش زمینه را فراهم ­نمود.

او با منطق بدیع و منحصربه ­فردش گفت که تنها « طراح هدایتی » که می ­تواند بشر را به تکامل برساند خداوند بی­ همتا است و انسان اگر می­خواهد « از خود بیگانگی » نجات پیدا کند باید در « معرکه اصلی انبیاء» تنها تسلیم ربوبیّت خداوند باشد و این اندیشه و خط فکری را از « غدیر » تا« شب شهادت حضرت فاطمه ^{سلام ­الله­ علیها}» و از آنجا تا « شب قیام عاشورا » برای تشنگانی که می­خواستند بدانند معنای واقعی « آزادی چیست؟ »  تشریح نمود.